Ligota Turawska, wieś położona w gminie Turawa, w powiecie opolskim ziemskim i województwie opolskim. Na przestrzeni wieków nosiła również niemiecką nazwę: "Ellgot" lub "Ellguth Turawa". Polska nazwa - Ligota Turawska - została przywrócona 12 listopada 1946 roku.
Obszar - ok. 2500 ha, ludność - wg danych z 2015 roku - zameldowane 693 osoby.
Odległość od Opola - stolicy województwa - w linii prostej wynosi ok. 25 km, natomiast od wsi Turawa - siedziby władz gminnych -
około 14 km.

Nazwa Ligota wywodzi się od słów „lhota”, „lichota”, „lgota" - czyli słaba, licha ziemia. Inne tłumaczenie - "ligota", "lgota" - osada, w której mieszkańcy byli zwolnieni z opłat i czynszu na rzecz pana gruntowego.

Historia:

Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z lat 1462/ 1463 , kiedy to hrabia Adam Bies – w czwartek przed św. Jakubem, w obecności księcia Mikołaja z Opola, sprzedał wsie: Kotórz Wielki, Kotórz Mały, Kadłub z Ligotą za 422 marki Annie Schilhagen von Otmuth. Kolejnymi właścicielami Ligoty byli: Jan Kunowic, Wacław Srbacz, Krzysztof Sparchowic, Katarzyna Kokorz, Katarzyna Siedlnicka, Jan Dubrawka, Mikołaj Blankowsky i Anna Barbara von Gaszyn.
Najprawdopodobniej założycielem wsi był Andreas de Borgene.
W pierwszej połowie XVIII w. Ligotę zamieszkiwało 19 chłopów, 3 chłopów posiadających tylko 1 - łanowe gospodarstwa, 7 pracowników najemnych w ogrodnictwie, 5 ogrodników i kilku posiadaczy owiec, łącznie - 37 rodzin.
W drugiej połowie XIX w. Ligota posiadała folwark, kościół katolicki i szkołę, a zamieszkiwało ją 23 chłopów, 10 zagrodników oraz
6 chałupników.
Do czasów II wojny światowej wieś była częścią majątku grafostwa Garnierów z Turawy. Ostatniej sprzedaży Ligoty dokonał graf Garnier 25 maja1934 roku na rzecz Ministerstwa Zeglugi i Transportu Rzeszy Niemieckiej, pozostawiając sobie ok. 100 ha ziemi z pokładami gliny, z zamiarem zbudowania nowej  cegielni. Ale wojna pokrzyżowała wszystkie jego plany.
Ostatecznie pole folwarczne przydzielono w 1938 roku rodzinom przesiedlonym do Ligoty z terenów zalewowych pod budowane Jeziora Turawskie, a resztę - ustawą polskiego powojennego rządu - otrzymali mieszkańcy wsi. Pamiątką tamtych decyzji jest do dziś potocznie używana nazwa - "pańskie pole".
Dalszy rozwój Ligoty Turawskiej związany był z budową zbiornika wodnego Jeziora Turawskie. Z terenów zajętych pod budowę przesiedlono do Ligoty część  mieszkańców z miejscowości, które wkrótce miały znaleźć się pod wodą.
Osiedle dla przesiedleńców - "Siedlung"- budowali w Ligocie: mistrz Kunisch, potem Engels pod nadzorem inż. Józefa Kornka z Nowej Wsi Królewskiej, a instalację elektryczną wykonał Edwin Moraw pochodzący z Czech.
W 1912 roku Ligota posiadała swoją pieczęć.
W 2017 roku wieś będzie obchodzić 555- lecie swojego istnienia.

Mieszkańcy Ligoty Turawskiej w zamierzchłych czasach należeli do parafii w Kotorzu Wielkim. Konsekracja ligockiego kościoła nastąpiła 27 listopada 1629 roku. Aktu tego dokonał Johannes Balthasar – sufragan wrocławski. Kościół spłonął w wyniku podpalenia  przez wycofujące się wojska radzieckie 23 (24) stycznia 1945 roku. Od 1813 r. Ligota stała się samodzielną jednostką - lokalią, jednak nadal podlegającą proboszczowi w Kotórzu Wielkim. Jako parafia usamodzielniła się w 1891 roku. Obecny kościół konsekrowano 19 lipca 1936 roku.
Parafia Ligota Turawska obejmuje dwie filie: Kadłub Turawski i Zakrzów Turawski. W 2013 roku obchodziła 200- lecie lokalii.

18 maja 2004 r. o godz. 10.00 w Ligocie Turawskiej została otwarta Wiejska Izba Regionalna. Pomysł utworzenia małego wiejskiego muzeum wielokrotnie był tematem posiedzeń Rady Sołeckiej i Grupy Odnowy Wsi, ale dopóki nie było stosownego lokalu, wszystko kończyło się na planach. Dopiero nieodpłatne użyczenie pomieszczeń przez Małgorzatę i Henryka Paniczów w ich prywatnym domu pozwoliło na realizację tego przedsięwzięcia. Nadrzędnym zadaniem Wiejskiej Izby Regionalnej jest ocalenie od zniszczenia pamiątek przeszłości, resztek kultury materialnej najbliższego regionu. Ekspozycja obejmowała 3 pomieszczenia w budynku i wystawę dawnych narzędzi i maszyn rolniczych na wolnym powietrzu. W pomieszczeniach można było obejrzeć sprzęt gospodarstwa domowego ułatwiający prace w domu i obejściu, pamiątki rodzinne ze szkła, porcelany i ceramiki, bieliznę stołową i pościelową z wyprawy ślubnej panny młodej, obrazy świętych oraz wiele innych przedmiotów, w których zamknięty został wycinek historii miejscowości. Odrębne miejsce zajmowała również wystawa rękodzielnictwa ludowego poświęcona przede wszystkim tradycji dożynkowej – koronom żniwnym. Ligocka Wiejska Izba Regionalna została zgłoszona do konkursu „Piękna Wieś Opolska 2004” i otrzymała wyróżnienie w kategorii „najlepszy projekt Odnowy Wsi”
W 2005 roku uchwałą Rady Gminy Turawa została przemianowana na Gminną Izbę Regionalną w Ligocie Turawskiej.
W 2013 roku ekspozycja wewnętrzna została przeniesiona do nowego pomieszczenia  znajdującego się w remizie OSP.
Od początku swojego istnienia jest nieodpłatnie prowadzona przez jej założycielkę p. Danutę Matysek.